Uiteindelijk bleek het toch een zware dag te worden. Bij kilometer 100 brak de spoorstang kogel. Hierdoor vlogen we uit de bocht en belanden we bovenop een stenen mannetje. Snel eruit en binnen het half uur alles uitgewisseld. Alleen kwamen we niet weg omdat we los hingen met beide achterwielen. Maar met de hydraulische lift konden we zo weer door.
Tot aan het broodjespunt alleen maar stof, stof, stof. Daarna eindelijk de racetrucks in kunnen halen en eindelijk verlost van al het stof. Nu konden we met de inhaalslag beginnen van de verloren tijd, en dat ging goed. Onderweg nog diverse teams water gegeven die vast stonden of mechanische problemen hadden. Het is zo ontzettend heet in de woestijn, de temperatuur in de auto loopt op tot 56 graden. In het laatste stuk van de track liep de temperatuur van de auto nog op, motorkap open, snel relais doorverbonden en door,…Henri is een echte Mac Gyver volgens Eyck. “Ik ben trots op hem”, hij krijgt echt alles gemaakt.
De laatste 50km waren erg mooi, de eerste kleine dunettes gereden, een super dag uiteindelijk. Morgen komen de eerste “echte” duinen. 50 km door de duinen van Erg Chegaga. We kijken er nu al naar uit.
Kijk voor meer foto’s in de galerij.